Macierzyństwo zmienia perspektywę.

Źródło

Urodziłaś dziecko. Nieważne, czy stało się to tydzień temu, czy może dzień porodu zaciera się już w twojej pamięci wraz z upływającymi latami. Z dnia na dzień stałaś się Matką i powoli wszystko zaczęło się zmieniać. Dziś możesz powiedzieć ( a może stwierdzisz to dopiero po jakimś czasie?), że nie jesteś już taka sama jak "przed". Do góry nogami przewrócił się nie tylko świat wokół, ale i Twój system wartości. 

"Macierzyństwo, co ty ze mną robisz?", chciałoby się zapytać. A odpowiedzi nie ma jednoznacznej. Z mojego punktu widzenia pewnym jest jednak, że macierzyństwo łączy, dzieli i zmienia perspektywę.

Macierzyństwo łączy

Pierwsza zmiana, jaką zauważyłam u siebie po urodzeniu dziecka to taka, że nareszcie zaczęłam rozumieć moją Mamę. Mamę - nie boję się tego powiedzieć - nieco nadopiekuńczą. Teraz, nie dość, że przybyło nam wspólnych tematów do rozmowy, to wcześniejsza irytacja wywoływana ciągłą troską o mnie odeszła gdzieś w kąt i nie zamierza wrócić. Nawet te najczarniejsze scenariusze, dotyczące faktu "gdzie jestem i co robię" wydały mi się mniej irracjonalne, gdy po raz pierwszy oddaliłam się od córki na 3 godziny do miejsca, w którym nie należy używać telefonów (czyli do teatru). Uwierzcie mi, że nic nie pamiętam z tego spektaklu! Tyle tylko, że siedziałam jak na szpilkach zastanawiając się, czy moje kilkutygodniowe dziecko nie umiera z tęsknoty za mamuśką. 

Dlatego właśnie śmiem twierdzić, że macierzyństwo potrafi łączyć. Nie tylko matki i córki, ale ogólnie dzieciate kobiety. Ogrom blogów parentingowych tylko to potwierdza. Fora internetowe o tematyce ciążowo-dzieciowej pękają w szwach. W końcu nikt nie zrozumie matki tak dobrze, jak druga matka. 

Nawet znajomości ze szkolnych lat potrafią się reaktywować, bo dwie, kiedyś niezbyt lubiące się koleżanki ze szkoły, mają maluchy w tym samym wieku. I nagle nagadać się nie mogą. Bo macierzyństwo to przecież temat bez dna...

Macierzyństwo dzieli

Jest jednak i tak, że będąc matkami skazane jesteśmy na pewnego rodzaju ostracyzm, domową izolację. No bo nie dość, że z takim maluchem nie da się prowadzić życia towarzyskiego, jak do tej pory, to jeszcze to karmienie piersią i inne matczyne powinności... Zdarza się, że dotychczasowi znajomi tylko na początku są zachwyceni naszą pociechą, a potem i wizyty stają się sporadyczne, i nagle nasz numer telefonu znika z ich "top listy"... Jako matki stajemy się niewygodne towarzysko. I choć początkowo może nam to nie przeszkadzać, to z czasem okazuje się, że nie ma już z kim wyjść wieczorem, spotkać się przy piwie (herbatce) lub ponarzekać na facetów..

Źródło

A jeśli już o mężczyznach mowa... Związki damsko-męskie po pojawieniu się dziecka (najczęściej pierwszego) zazwyczaj nie mają się najlepiej.  Nie mówię, że jest tak w każdym przypadku. Nie twierdzę też, że ten kryzys jest niezmienny i na zawsze, bo najczęściej po jakimś czasie mija. A jeśli nie, to związek się rozpada. Twierdzę natomiast, że płaczący, nie potrafiący mówić, budzący się kilkanaście razy w nocy noworodek jest czasem poważnym wyzwaniem dla obojga partnerów - nie tylko pod względem zrozumienia nowego członka rodziny, ale i zrozumienia siebie nawzajem. Nieprzespane noce, narastająca frustracja, ambicje, by być idealnym rodzicem - tyle wystarczy, by podzielić dwoje kochających się ludzi. Nie jest łatwo żadnej ze stron...

A jeszcze trudniej bywa, gdy frustracji dostarcza nam nadgorliwa babcia/ciocia/teściowa/koleżanka, która "wszystko wie najlepiej". Oczywiście, uważa się za autorytet w kwestii wychowania i pielęgnacji dzieci (w końcu swoich ma kilkoro) i za punkt honoru postawiła sobie uświadomienie młodej mamy w jej powinnościach, z naciskiem na karygodne błędy, jakie popełnia każdego dnia. W takich sytuacjach miarka może się przebrać. Skrytykowany "autorytet" potrafi obrazić się na całe miesiące, a nawet i lata.

Macierzyństwo zmienia perspektywę

I wtedy zastanawiamy się, jak to się stało, że potrafiłyśmy takiej nachalnej, powiedzmy, cioci, wygarnąć co o niej myślimy. Bo kiedyś to nie pisnęłybyśmy słówka, żeby nie zaczynać awantury. Ale macierzyństwo każe nam patrzeć na świat z nieco innej perspektywy. Nie walczymy już dla siebie. Walczymy dla dziecka. I wtedy rosną nam zęby i ostrzą się pazury ;-)))

Z drugiej jednak strony miękną nam serca. Widok chorego dziecka, wiadomość o kolejnym opłakiwanym maluszku, którego nie udało się uratować przez ludzką głupotę... Tyle wystarczy, by łzy płynęły z oczu przez cały wieczór, by mieć w głowie tylko i wyłącznie myśl o niesprawiedliwości tego świata.

Jako matki patrzymy na ludzi, dom, otoczenie przede wszystkim z perspektywy bodyguarda naszego malucha. Stoły, krzesła i szafki stają się zagrożeniem, ekologiczna żywność - największym sprzymierzeńcem, mimo, że wcześniej nie przyszło nikomu do głowy, by czytać etykiety produktów spożywczych. Dni, tygodnie, miesiące i lata planujemy, licząc najpierw wiek dziecięcia, zastanawiając się, co wtedy będzie się w jego młodym życiu działo ("może ząbkowanie to nienajlepszy moment na wakacyjny wyjazd?"). Na wiadomość o grasującym w okolicy bandycie wpadamy w panikę, choć jeszcze jakiś czas temu było nam wszystko jedno...

Jak sobie poradzić z tak nagłą zmianą, często o sto osiemdziesiąt stopni? Jak w tym wszystkim odnaleźć siebie? Ja zadaję sobie te pytania dość często. Potraficie na nie odpowiedzieć?
Myślę, że najważniejsze, to nie zgubić swojego "ja". Zostawić trochę przestrzeni w tym miękkim, matczynym sercu, przestrzeni tylko i wyłącznie dla siebie. Tego jednak musimy się czasem nauczyć. A i tak, mimo wszystko, dziecko (dzieci) będą dla nas najważniejsze...

Magdalena

http://gabi-mum.blogspot.com/