Poród naturalny czy cesarka?

Źródło

Kiedy zaszłam w ciążę, zaczęłam zastanawiać się jaki też będzie mój poród. W związku z tym, że wiedziałam o wadach macicy i podwyższonym ryzyku cesarskiego cięcia przy tego typu problemach trochę się tego obawiałam.

No bo wiadomo, wszyscy z każdej strony mówią, że poród naturalny jest dla dziecka najlepszy!  Dla Matki zresztą też! Szybciej wraca do sił, jeżeli nie było komplikacji od razu jest w stanie się poruszać by prawidłowo zając się dzieckiem.

Bardzo chciałam urodzić naturalnie. Chciałabym by Mąż był przy porodzie i uczestniczył w tym ważnym wydarzeniu. Chciałam móc poczuć tulące się do mnie Dzieciątko, które zaraz po porodzie położą mi na brzuchu. Chciałam tego wszystkiego, gdyż są to jedne z najpiękniejszych momentów jakie mogą spotkać Matkę.

Zastanawiałam się, jak to jest, że kobiety same wybierają CC jako drogę rozwiązania. Nie to żeby oceniała, po prostu chciałam wiedzieć, bo nie miałam pojęcia jak to będzie u mnie. Zresztą do końca chyba żadna chcąca rodzić w sposób naturalny kobieta nie wie. Różnie przecież bywa, czasami po wielu godzinach porodu naturalnego cięcie ratuje życie dziecka. Czasami jest konieczne. Czasami nie można inaczej.

No właśnie, pod koniec ciąży widmo CC zaczęło krążyć nade mną. Ułożenie pośladkowe u pierworódki, przy takiej budowie macicy wystarczyło do takiej decyzji lekarza. Do tego wysokie ciśnienie i coraz mniejsza ilość wód płodowych. Wyrok-planowane cięcie cesarskie. Trudno. Niech i tak będzie. Na pocieszenie dowiedziałam się, że Mąż może być pod drzwiami i po porodzie zobaczy Malutką od razu, pójdzie z nią na badania. Chociaż tyle z moich planów.

I zaczęło się. Mimo to, że szukałam wcześniej informacji w internecie o porodzie przez cc, dopiero w szpitalu dotarło do mnie z czym to się wiąże. Że to nie jest łatwe i przyjemne ani dla mnie, ani dla dziecka (no dobra, że dla dziecka nie  wiedziałam wcześniej) ani dla lekarzy. Bo cc to nie tylko poród, to także operacja. Bo cc to w dodatku operacja poważna i ciężka, naruszająca wszystkie powłoki jam brzucha, ingerująca tak mocno w ciało kobiety, że okres połogu po ciąży trwający 6 tygodni to „pikuś” z okresem rekonwalescencji niezbędnym po takiej operacji wynoszącym aż 3 miesiące (niekiedy dłużej). Bo przed cc wypełnia się druczek, że kobieta rozumie ryzyko i zgadza się na przetoczenie krwi w razie takiej potrzeby-krew jest nawet specjalnie zamawiana na taką operację. Bo cc sprawia że pierwsze godziny po porodzie kobieta spędza przykuta do łóżka, nie może wstać i wziąć Maluszka na ręce. Nawet jak już wstanie to odczuwa ból, który przyćmiewa niestety szczęście i radość z tego, że jest się już Mamą (bo środki przeciwbólowe wypada ograniczać jeżeli chce się karmić piersią).

Ja nie miałam wyjścia, musiałam mieć cc. Ale rozumiem kobiety, które świadomie się na to decydują. Strach przed porodem naturalnym też może być niebezpieczny (nie tyle sam strach, co jego skutki), pamiętajmy o tym zanim ocenimy wybór innej kobiety. Nie można powiedzieć że kobieta rodząca przez cc jest gorsza Matką, nawet jeżeli wybrała świadomie taką drogę. Nie oceniajmy innych kobiet, bo nigdy nie wiemy co nas czeka! Ja już to wiem. I nie czuję się gorszą Matką. Czasami jest mi żal, tym bardziej że wiem, że przy kolejnym dziecku znowu będzie cięcie.

Każdy poród, czy naturalny czy operacyjny jest bardzo ważnym momentem w życiu kobiety, nie wolno umniejszać jego wartości ocenianiem..

A Dziecko? Owszem, na pewno droga na ten świat jest trudniejsza jeżeli przychodzi poprzez cięcie, ale myślę, że początek życia z Mamą, która zmuszona była rodzić naturalnie (bo tak trzeba) i ucierpiała na tym jej psychika też nie jest prosty.

Sylwia N

mamailaura.blogspot.com